Manifesto a prol da convivencia lingüística

As persoas que promovemos esta chamada queremos manifestar, perante as institucións de autogoberno e como aclaración perante a sociedade galega, o seguinte:

1.- O pobo galego ten dereito a que a súa lingua propia (orixinaria) sexa oficial a todos os efectos no seu ámbito territorial. Os usuarios do galego deben desfrutar no seu territorio do mesmo status legal que o castelán ten no seu.

(nota: Los gallegofalantes deben tener los mismos derechos que los castellanofalantes, no más. Lógico, pero Ferrol es tierra del castellano, así que hay que reconocer que en el territorio de Ferrol, el castellano debe tener el mismo status legal que el gallego)

2.- A situación do galego está moi lonxe de ser así. Non desfrutamos de dereitos lingüísticos plenos para desenvolver a nosa vida diaria con normalidade na nosa lingua na nosa terra. Son os falantes do galego os que resultan discriminados. É o galego o que corre perigo como idioma e os galego falantes os que non son debidamente respectados. Vivimos unha grande inxustiza que é a negación da igualdade e da verdadeira convivencia.

(nota: para las oposiciones autonómicas los discriminados son los castellanofalantes, los de Ferrol, porque tienen que examinarse en una lengua que no dominan, somos discriminados laboralmente (ciudadanos de segunda categoría), en el acceso a la mejor y más grande oferta de trabajo de Galicia)

3.- Por iso, resulta realmente preocupante que, desde Madrid, con apoio de importantes medios de comunicación, haxa quen pretenda convencer á opinión pública de que o castelán corre perigo de desaparición e que os seus falantes son discriminados no noso país. Esta inversión da realidade ten como obxectivo que os falantes do galego non teñan dereitos lingüísticos e que os únicos deberes para as Administracións públicas se vinculen ao castelán.

(nota: Es mentira, Savater no dice eso en el Manifiesto por una lengua común. Dice que los de Ferrol, Cornellá, Alicante o Álava no deben ser discriminados en el acceso al trabajo, y los padres inmigrantes, castellanofalantes, deben tener derecho a que sus hijos aprendan en la escuela en su idioma materno, el castellano)

4.- O verdadeiro problema non está na cooficialidade de idiomas como o galego, senón na actitude de quen nega a existencia de pobos e linguas diferentes no Estado español. Esta actitude si é a negación da convivencia e da igualdade. O proceso de normalización de usos do galego foi lento e, até hoxe, insuficiente para garantir o dereito a vivir nesta lingua. O que compre é respectar a legalidade vixente (Estatuto e Lei de Normalización Lingüística) e avanzar con cambios legais na dirección da igualdade e da convivencia. Xustamente a dirección contraria á proposta polos que pretenden a imposición do castelán como único idioma con dereitos e deberes para os cidadáns en todo o territorio do Estado.

(nota: El problema está en los que quieren discriminar a los castellanofalantes de la clase trabajadora, a que tengan los mismos derechos que los catalanofalantes, gallegofalantes o vascofalantes)

5.-. Correspóndelle ao pobo galego, a través das súas institucións representantivas, definir a política lingüística acorde co criterio de cooficialidade e de lingua propia que mesmo o actual Estatuto recoñece para o noso idioma. Esperamos o compromiso das institucións de autogoberno na defensa da igualdade plena de dereitos para o galego e na aplicación de medidas a favor da normalización dos seus usos. Neste labor contarán sempre co noso apoio.

(El gallego debe tener todo el apoyo que precise, en los lugares en donde se habla, pero sin discriminar al castellano, en los sitios donde se habla. Ni al revés)

6.- Alertamos á sociedade galega para non se deixar confundir e instámola a cavilar sobre a verdadeira situación do galego no propio país.

Defendemos un dereito humano elemental que nos define, ademais, como pobo diferenciado. Debemos ser firmes rexeitando todo posicionamento que persiga recortar dereitos ou retroceder no cativo camiño andado tanto nas administracións públicas, como na vida social.

(nota: el pequeño camino andado a favor del gallego se debe a la incuria de los nacionalistas, que lo han usado como un arma política, no cultural, porque era lo más fácil. Gallego en el mitin, gallego en la universidad, castrapo en la radio, en la televisión, en la Xunta, pero no en la vida. Se muere el gallego, en parte gracias a los que le echaron una mano al cuello.

Y los de Ferrol no tenemos culpa de ello. Lo lamentamos, pero no lo queremos como arma arrojadiza contra nuestros derechos laborales o lingúísticos).

(A Mesa pola Normalización Lingüística)