21/7/08

Xenofobia en Flandes... y en Barcelona.

Xenofobia en Flandres
Polo que vin, a clase media de Antuerpe pégase unha vida de sete estalos: mansións espléndidas, viños escolleitos, esquí na Suíza... A pesar diso, un non para de escoitar queixas sobre os emigrantes, que son vistos como parásitos que zugan sen vagar do estado, e contemplados como unha ameaza constante. O medo ao estranxeiro é obsesivo, ata o punto de que eu cheguei a preguntarme polo equilibrio mental dalgunha persoa que me aseguraba que ela e a súa luxosa vivenda eran permanentemente asediadas por delincuentes magrebís, ao tempo que recoñecía que nunca tivera un mal encontro. De máis a máis, os frecuentes comentarios de tipo racista tornan incómodas moitas conversas.
Así e todo, foi un incidente concreto o que me decidiu a non voltar a Flandres. (…)
Non me quedou outra que alugar un taxi, cuxo condutor resultou ser un exilado político de Irán que me advertiu que sabía ir a Antuerpe, pero descoñecía as rúas da propia cidade.
Unha vez que chegamos, vin que lles pedía a outros condutores que lle indicasen como chegar ao meu hotel. Pero de alí a un pouco decateime de que o home se puña cada vez máis nervioso, ata que me confesou que non conseguía que ninguén lle explicase. Morto de vergoña, preguntoume se me defendía en inglés (el só falaba francés) e, visto que si, me pregou que preguntase eu, a ver se tiña a sorte de que me fixesen caso.
A situación era kafkiana: tiven baixar varias veces do coche para interrogar a calquera viandante que pasaba por alí, e a xente facía coma quen que non me vía. O taxista explicoume que o seu problema era que o recoñecían como "árabe" e o meu que debía ter aspecto sudamericano…No mesmo intre xurei non tornar.
Intolerancia lingüística
Un dos principais alimentos daquel ambiente adoecido foi e é o histórico conflito lingüístico entre a comunidade de fala flamenga (modalidade do neerlandés ou holandés falada en Flandres), e a de fala francesa, radicada na Valonia, a rexión meridional de Bélxica. (…)
As dúas comunidades ignóranse mutuamente, de maneira que resulta case unha aldraxe falar francés en Antuerpe (de aí que o taxista me aconsellase o inglés), non menos do que proferir o flamengo en Liexa.
Un manifesto a prol da ignorancia
Vai camiño España de converterse nunha Bélxica ao cadrado? (…)
Non son os únicos, pero non se pode negar o inmenso contributo que neste senso están a realizar determinados intelectuais, medios de comunicación e partidos políticos de expresión castelán. A última achega dunha serie que se vai facendo interminable é o alegato a favor da protección legal da ignorancia das linguas "cooficiais", promovido por unha lucida nómina de persoeiros ata agora coñecidos máis ben como intelectuais, pero que haberá que comezar a tratar directamente como políticos metidos en fariña ata o pescozo, e por certo con mañas ben arteiras. (…)
En substancia, o que se postula é que os cidadáns españois, polo mesmo feito de séreno, teñen dereito a non aprender as linguas chamadas cooficiais, pero gozan do deber de saberen o castelán. (…)
Quo vadis, Madrid?
Sexa como for, uns e outros levan camiño de atopar un eficaz substituto "democrático" á terapia franquista para facer antipático o castelán (…)
Entrementres, Madrid disponse a competir con Anveres como capital europea da nova dereita nacionalista, co protagonismo duns medios de comunicación doentes de poder e co beneplácito dun sector desnortado da súa intelectualidade. Víndeo ver á porta da vila!” (HENRIQUE MONTEAGUDO: Aprender para convivir. El País, ed. Galicia, Galicia, 11/07/2008, p. 9)
Seria mejor preguntarse ¿Quo vadis, Barcelona? Porque Madrid, ya se sabe, con el fascismo clasista de siempre, el de Esperancita, pero es en Amberes y en Barcelona donde se quiere imponer la lengua de los ricos a los inmigrantes (viejos o nuevos, murcianos o sudamericanos). Parece evidente que eso no pasa en Madrid.
Porque es en Barcelona dónde suceden anécdotas del mismo tipo (o en catalán, o ni agua). Cómo el diálogo entre Carod y una camarera sudamericana, contada en la sección de “cartas al director” de El Periódico, y otra de Quim Monzó, menos humillante, pero igual de molesto que Carod por tener que aguantar una camarera charnega que no quiere/puede hablar en catalán:
(1) "Carta de una lectora de El Periódico, publicada hoy: El domingo, 25 de noviembre, estaba desayunando en un cafetería de Barcelona cuando una voz grave y rotunda nos deseó buenos días. Era el señor Carod-Rovira. Una vez hecho el saludo, se dirigió a la camarera, de un evidente aspecto suramericano, y le preguntó, en catalán, si tenía que pedir en la barra o se sentaba y le tomaban nota. La camarera no contestó, en un gesto claro de no entender el catalán. Entonces, Carod-Rovira le soltó: "Parlais vous français?", pregunta que la camarera ni entendió, ni contestó. Me dio vergüenza ajena, como barcelonés, como catalán y, sobre todo, como persona. ¿Así hemos de tratar a los inmigrantes? ¿Ridiculizándolos?” Laia Boada. Barcelona ". (Criterio, 10-12-2007)
(2) “Mi amigo - que no bebe destilados- observó que había dos botellas de vino abiertas y le dijo a la camarera: "Una copa de vi negre". La camarera - una chica rechoncha- lo miró de través y le dijo: "Querrá decir ´una copa de vino tinto´". ... ( Quim Monzó: A Payne in the ass; La Vanguardia, 09-03-07)
"A partir de ahí Monzó, aferrado a la respuesta algo impertinente de la camarera, lloriquea durante toda su columna acerca de la situación terrible que se vive en Catanya avasallada por LOS OTROS “decididos a triturarnos ¡LA LENGUA!" (Emanaciones. Blog de Juan Abreu, 11-03-07)
¿Se sentirá tan molesto el señon Monteagudo, como Quim Monzó, si en Ferrol un camarero no le sigue la conversación en gallego-portugués, y habla en ferrolán? ¿Escribiría sobre esa insoportable injusticia de no poder exigir que en toda Galicia, todos hablen en gallego? ¿También en Ferrol? Dónde no se habla.
Contra esa imposición lingüística (llevada al extremo en Flandes) es contra lo que protestaba el Manifiesto por una lengua común. Esa derecha nacionalista de que habla Enrique ya existe, pero en Barcelona. Y va de Carod a Quim Monzó. O en catalán, o a la hoguera.
Y (3) lo que piensa esa derecha xenófoba nacionalista de Montilla (el charnego-presidente) es lo mismo que pensaban esos flamencos de usted. Más o menos, esto:
“Salvador Sostres, uno de los “pensadores” más admirados desde el partido de los Pujol. El pasado día de San José escribía refiriéndose a Montilla:
“¿Qué tal, Pepe? Huías de la miseria, viniste a Catalunya y lo has tenido todo pagado. No te hemos exigido nada, ni siquiera que crearas ninguna riqueza a cambio de la riqueza que te sació el hambre.” (Bye, Bye, Spain, lunes 7 de julio de 2008. No todos los nacionalistas son iguales)
Sólo por ser charnego. Vindeo ver á porta da Barna!

No hay comentarios: