"(...) - Non se pode entender o ‘procés’ sen a crise económica. (...)
A crise pon en evidencia unha serie de cuestións, racha a autopercepción
da clase media, o ascensor non sube e calquera persoa é susceptíbel de
ir cara ao piso de abaixo. Acabou a idea de que os fillos vivirían
mellor que os pais, acabou a idea de estabilidade social e económica.
Dáse unha precarización da clase media.
Sen esta crise das clases medias
non se explica o fenómenos do ‘procés’. Por que? Porque a nivel de rúa
chégase á conclusión que a xestión da crise que fai o Estado español é
absolutamente contraria aos intereses da xente: os recortes que se fan, a
dependencia dunhas clases sociais puramente extractivas, o abandono de
infraestruturas importantes en Catalunya como as redes de transporte de
proximidade, que son chaves para o día a día da xente… O modelo de
Estado non serve, esgotouse e iso está na rúa.
Nunha situación de
abundancia, por dicilo así, non habería ‘procés’.
Así que hai unha
lectura de clase. Por que se produce agora e non antes? Hai elementos,
claro, como o recurso ao Estatut mais a mobilización grande vén da
sensación de que non hai proxecto social posíbel dentro de España, non
hai nada.
O que se albisca como unha posíbel saída é coa independencia.
De aí ven o auxe independentista: nunha situación de desesperanza, o
único elemento que positiviza é este. E isto interesa ou non interesa á
clase traballadora? Eu entendo que si. (...)"
(Entrevista a Cales Sastre, secretario xeral da Intersindical-CSC (Confederación Sindical Catalá) , X. M. Piñeiro, Sermos Galiza, 23/04/18)
No hay comentarios:
Publicar un comentario