13/5/08

¡Un baño de realidad! Más vale tarde que nunca...

“E para conseguir algo hai que parar e constatar que os galegofalantes somos unha minoría no noso propio país, iso é evidentísismo nas cidades. E as políticas que se pensen deberán ser para protexer a esa minoría. Asumámolo, o galego como lingua social, xa non digo nacional, está nunha situación histórica agónica. Afrontémolo.”

Pero lo bueno no dura mucho, después de la ducha fría, queda la cabeza caliente, que produce ideas tan vacías como las siguientes:

“Debéramos deixar frases goras que están a anos luz da realidade social, das realidades humanas. Desde a Galiza, desde o galeguismo, ademais de pensarnos na Europa hai que pensar as relacións coa España e na España, na actual pertenza a un Estado. Logo de estudar os números e preguntarnos cal é a nosa posición: somos estranxeiros a esa realidade humana e política? Somos parte? Estamos aí malia non sermos de aí? Estes cidadáns e cidadás que vivimos aquí, con esta perspectiva e intereses, esta cultura, esta historia e esta lingua, temos dereito a esixir recoñecemento para nós, para as nosas identidades? E que poden agardar de nós os demais cidadáns do Estado? Lealtade a un pacto de convivencia? Cales serían as condicións? Máis aló das conveniencias, temos lazos de irmandade con eles?” (SUSO DE TORO: Outras ideas, outro galeguismo. El País, ed. Galicia, Galicia, 09/05/2008, p. 9)

¿Un pacto de convivencia, lazos de hermandad con España? Y la Seguridad Social que es ¿Un asunto administrativo? Y nuestro (pequeñito) Estado de Bienestar ¿No son la condición necesaria para que exista una realidad política de la somos parte, y beneficiosa para Galicia?

Otra cosa son las relaciones actuales con Navarra y País Vasco (relaciones de sumisión, de los pobres a los ricos), y en el futuro, si prosperan las propuestas de Montilla, con Cataluña, Baleares, Valencia etc (por lo mismo). Entonces sí que habrá que replantearse las relaciones entre la España rica y la España pobre.

No hay comentarios: