“
A SIBILA CANTA. Na fin de ano na catedral de Santiago, como cada ano, a Sibila galega volveu cantar. Era fin de ano e anunciábase alí, como cada ano, a fin do mundo.
'ORDO PROPHETARUM' era a representación e o canto. E sentín desexos tremendos de ser cristián. Tal é o poder da música e da arte. (…)
E ORGULLO DE SER GALEGO tamén sentín. Pois asistía ao desenvolvemento dunha grande creación na nosa lingua. Houbo unha época na que a xente aquí non era encollida e non había límites (aínda non se inventaran as provincias e eramos un reino)
ESTE TIPO DE ORGULLOS de pertenza son gratuitos, infundados, infantís... Por que habemos de ter nós orgullo do que fixo outra xente hai séculos? Que merecemento temos?
Mais, resultan difíciles de evitar, os condenados.” (SUSO DE TORO: Mito, relixión, sibila. El País, ed. Galicia, Galicia, 18/01/2008, pp. 11)
El orgullo generoso que nos invade cuando uno de mi barrio se liga a una modelo en París, cuando se visualiza la inteligencia de lo local en lo universal, y nos hermanamos todos, y esa visión nos lleva a la emulación simbólica de lo mejor, de lo bueno que hemos aportado, creando una solidaridad global inteligente y generosa entre los de mi barrio, y esos estiraos de los parisienses. Como cuando uno de la Mancha se enorgullece del Quijote.
No hay comentarios:
Publicar un comentario